[2.191.4] Nou maak Robert `n diep buiging voor My en begin dadelik met sy reis. Hy wandel welgemoed met sy Helena, wat hom onderweg vra hoe dit vir hom hier in die ryk van God eintlik voorkom en of hy hom al heeltemal tuis daarin voel. Robert-Uraniël sê daarop: “Soms kom dit vir my baie vreemd voor, veral as die Heer nie langs my is nie, maar as die Heer sigbaar in my nabyheid bly, is ek my weer heeltemal tuis. Al die verskynsels kom net nog steeds vir my vreemd voor, al begryp ek dit baie goed, ook omdat hulle dikwels so totaal onverwags opduik. Maar daaraan het ek ook al gewoond geraak. Daar het jy die poort al, maar hy is gesluit! Wat nou?”

[2.191.5] Helena sê: “Wel, dit sal ons net in die Naam van die Heer probeer oopmaak. Kyk, daar sit `n goue sleutel in die slot!” Robert gryp dadelik die sleutel vas en begin hom na regs en dan na links te draai, maar die deur laat hom nie oopmaak nie. Hy draai nogeens, en kragtiger as eers du hy nou met geweld teen beide die vleuels van die poort, maar tevergeefs!