[1.7.3] Toe die groot wolkmassas gebreek en tot rus op die pole gedaal het, en die gordel van die aarde vry was, en die son haarself in die waters gesien het, en die aarde die lig wat sy dankbaar ontvang het, na die wye skoot van die son terug gestraal het, het sy met wye oop oë die maan aanskou, wat in die uitgaande strale van genade van die ewige liefde uit die son, gebad het.

[1.7.4] En sien en luister verder: Die aarde het goed gevoel; want sy was met die liefde van barmhartigheid vervul en het haar liefling, die maan, vrolik om haar sien wentel. En die Liefde het haar wye bors met die asem van barmhartigheid gevul, asof sy vir die kind nog ‘n keer haar bors vol van genademelk wil gee; maar sien, die melk het deur die warmte van die barmhartige Liefde dik geword en het in vaste grond verander en bokant die seë uitgereik. En die seë het teruggesak na die dieptes en was soos die water, wat by die dik-word van melk, afgesonder word, ter versagting van die inwonende grimmigheid, deur die sout van genade en deur die barmhartigheid van die Liefde uit God in alle mag en krag.

[1.7.5] En sien, toe het dit op aarde en in alle ruimtes van die oneindigheid van God rustig geword, en die ewige Liefde het vir die eerste keer volledig tot op die aarde gedaal, en het met Haar almag en krag oor die vlaktes van die aarde heen geblaas, en die asem was ‘n ontelbare volheid van gedagtes in lewendige vorms van alle soorte, vir die toekomstige verlossing van die verlorenes.