[1.13.25] En sien, toe het Adam saam met Eva en al die ander, wat daar geslaap het as gevolg van die verdowende drank van die gewas van die slang, van die aarde af opgestaan en daardeur alles verloor het behalwe Ahbel, wat daar nugter gebly het, aangesien hy nie van die drank van verdowing gedrink het nie en aan die dag van die Here getrou gebly het (NB. soos ook julle as ware kinders van ‘n sodanig heilige en goeie Vader, soos wat Ek dit is, bestendig aan die heilige rus van die Sabbat as die ware dag van die Here, wat Ek dit is, moet dink en moet op ‘n Sondag doen, wat aan julle opgedra is).

[1.13.26] En toe Adam vir die Engel sien, het hy saam met sy familielede groot geskrik, sodat hy nie kon praat nie en nie een enkele woord as verskoning kon uitbring nie en was van te groot skrik verlam; want nou eers het hy begin om te gewaar, wat hy en al sy familielede voor die aangesig van Jehova gedoen het.

[1.13.27] Toe het hy op sy aangesig voor die Engel van die Here neergeval en het geween en het begin om hardop vir genade te pleit; want die vlammende swaard het vir hom die oë oopgemaak, en hy het in die gruwellig van geregtigheid en straf die volle las en omvang van die onbeskryflike ongeluk, waarin hy homself en al sy familielede deur sy ligsinnigheid gedompel het, waargeneem.