Joh.01,16] En van sy volheid het ons almal geneem, genade om genade.

[1.3.3] Daardie oerlig is ook die ewige groot heerlikheid in God, en God Self is daardie heerlikheid; daardie heerlikheid was van ewigheid God Self in God, en van die volheid van hierdie heerlikheid het alle wesens hulle bestaan en hulle lig en vrye lewe geneem.

[1.3.4] Alle lewe is dus ‘n genade uit God en vul die lewedraende vorm deur en deur. Die oerlewe in elke mens is dus, omdat dit in homself dieselfde heerlikheid as God is, die eerste genade van God; maar dit het deur die bekende verswakking van die hoogheidsgevoel met die lae gevoel van wording, skade gely, met die daardeur noodwendig volgende afhanklikheid van die oerlig en oergrond van alle bestaan.

[1.3.5] Aangesien hierdie eerste genade in die mens byna heeltemal wou ondergaan, het dus die oerlig Self in die wêreld gekom en het die mense sodanig onderrig, dat hulle hierdie eerste genade weer aan die oerlig moet teruggee of dan eintlik ten volle na die oerlig moet terugkeer en daar vir die ou lig ‘n nuwe lewe neem; en daardie uitruiling is die neem van genade om genade, of die gee van die ou, verswakte lewe wat vir niks meer gebruik kan word nie, en die neem van ‘n nuwe lewe.

[1.3.6] Die eerste genade was ‘n noodsaaklikheid, waarin geen vryheid, en dus ook geen bestendigheid geheers het nie; maar die tweede genade is die volle vryheid, wat van enige dwang vry is, en omdat dit deur niks gedruk en gedwing word nie, ook onvernietigbaar. Want waar daar geen vyand meer bestaan nie, daar bestaan ook geen vernietiging meer nie; maar onder vyand word alles verstaan, wat op ‘n vrye bestaan, in watter vorm ook al, stremmend inwerk.