[1.4] Neem byvoorbeeld suiwer staal - een van die mees soliede metale - breek so `n staaf in twee stukke en jy sal op die breekvlak, by `n sterk vergroting, die onreëlmatige kristalvorm herken wat sekerlik met die blote oog gelykvormig sal lyk; maar deur `n mikroskoop bekyk, sal die breukvlak lyk soos wat mense vanaf `n hoë berg onder hom allerlei min of meer groot en klein verhogings sal ontdek. As so `n verskil egter al in die kristalvorm van een van die mees vaste metale waargeneem kan word, hoeveel groter sal die onderskeid dan nie wees by minder vaste liggame nie, waarvan die bou van die kristalle tussen groot en klein, dig en minder dig, dikwels al met die blote oog waarneembaar is; en dus is die hierbo gegewe stelling, dat die swaartepunt en die meetkundige middelpunt nooit met mekaar kan saamval nie, des te meer waar.

[1.5] Hierdie grondstelling kan elkeen ook maklik by die maak van `n weegskaal vasstel. Laat iemand uit metaal, wat oral soveel moontlik dieselfde digtheid het, die balansarm vir `n weegskaal konstrueer, wat aan weerskante dieselfde afmetings het, en laat hy dit aan die ewewigspunt ophang. Hy sal tot die oortuiging kom, dat selfs by wiskundig korrekte afmetings, beide arms van die balans nooit `n volkome horisontale lyn sal vorm nie, maar die een kant sal verskil met die ander kant en die maker van die weegskaal sal die een of die ander arm met `n vyl of hamer te hulp moet kom. Die oorsaak daarvan lê natuurlik in bogenoemde grondstelling.